Marta Roman, Autor w serwisie Klub Otwartej Szuflady

Dog sledging z etyką ma tyle wspólnego co parówki z mięsem, TVP z wolnymi mediami, a Matrix Resurrections z filmem, który warto obejrzeć.

Opublikowano 27 maja 2022Autor: Marta Roman

Zapraszam Was na wybiegi dla huskich na Svalbardzie. Przygotujcie chusteczki do nosa, zimne okłady pod oczy i zaklepcie wizytę u psychologa. To nie będzie przyjemna wycieczka. Psie wybiegi w Longyerbyen są położone poza miastem. Psy w takich ilościach mogą być bardzo głośne. Dodatkowo, prawo zabrania stawiania ogrodzeń. A pieski luzem biegać nie mogą. Brzmi logicznie, co nie? PSIE WIĘZIENIE Mimo tego, że nie zdecydowaliśmy się na wycieczkę…

Słowo, które wygrało z sasinem.

Opublikowano 26 października 2020Autor: Marta Roman

* Mama pozwoliła mi przeklinać. Mam to na piśmie. Nie czytaj, jak masz z tym problem. Lubię przeklinać. Uważam, że odpowiednio użyta „kurwa” dźwięczy jak dzwon w kościele. Sprężysty „kutas” stawia wszystkich na baczność. Dosadne „ja jebię” złamie każdego zucha. Nie przeklinam tylko przy Mamie, bo karma to wiecie kto. Klnę w domu. Wśród znajomych….

Dzień Szpileksizmu

Opublikowano 6 października 2020Autor: Marta Roman

Budzi się człowiek i od rana ogląda giry. Wszędzie giry. Znajome. Kobiece. Zniewolone. Na obcasach. Dowiaduje się człowiek, że to Dzień Szpilek (tak, tak – z wielkiej litery). Świętujemy święto. Czcimy buty. Celebrujemy obcasy. Fetujemy fetysz. Hmmm, a se jebnę focię. Dwa zeta na jakieś dzieci. Chuj, że nie wiem na jakie. Dwa zeta. Szkoda…

Jak to? Srak to.

Opublikowano 8 września 2020Autor: Marta Roman

– Kurde, mam za krótkie nogi. W ogóle jestem za krótka. Nigdy nie sięgam. – Proszę się nie martwić. – Ja się nie martwię, tylko trochę mi to zajmie. Ale już chyba mi się udało. Stopy w te homonta, prawda? Dobrze, że zrobiłam wczoraj stretching. – Widzę, że humor dopisuje. – Raczej stres. – Stres?…

PSY Z RADYS

Opublikowano 5 września 2020Autor: Marta Roman

Dino umarł, kiedy miałam 5, może 6 lat. Płakało całe podwórko. Płakała Baśka. Płakała Olka i Monia. Płakała nawet Pani z kiosku. Ja też płakałam. Bardzo. Był miniaturowym, rudym geniuszem. Żył w czasach, kiedy psiaki samopas wędrowały po podwórkach. Nie wiem nawet, czy miał smycz. Przed wejściem na ulicę rozglądał się: prawo, lewo, prawo. Zawsze…