Moje drzewo.

Wchodząc pod górę, polną drogą wiedziałam. Wiedziałam, że jesteś na końcu i czekasz. Zawsze witasz mnie swoimi witkami. Stoisz na górce, jesteś lekko przekrzywiona. Zawsze, gdy zawieje choćby lekki wiatr, tak zadziornie machasz swoimi gałązkami.

Lubię na Ciebie patrzeć. Wiosną, gdy Twoje gałązki budzą się po zimie i dyskretnie puszczają zielone liście. Całe lato uśmiecham się, przechodząc obok. Jesienią Twoje listki zmieniają kolory i wreszcie je gubisz, szykując się do zimowego snu.

Zimą jesteś już mniej widoczna, ale zawsze Cię widzę i pozdrawiam. Stoisz między studnią a ścieżką, która dzieli mnie zaledwie 100 metrów do wejścia do domu rodziców.

Jesteś silną wierzbą, nie jedno już widziałaś i słyszałaś. Przetrwałaś nie jedną szaloną burzę… dlaczego więc tym razem się poddałaś?

Zeszłej jesieni złamałaś się, poddałaś.

Pamiętam, że zadzwoniła do mnie mama:

- Strasznie wiało, wierzba się złamała.

Milczałam. Ciszę w telefonie przerwała mama.

- Jesteś tam?

- Jestem… ale smutno mi. Lubiłam ją.

Kilka dni później szlam już polną ścieżka, a moje serce krwawiło. Wiedziałam, że zaraz Cię zobaczę, to co z Ciebie zostało.

Byłaś już przycięta, przemknęłam szybko, nie patrząc za bardzo w Twoją stronę.

- Tato, trzeba ją wyciąć. Oznajmiłam ze smutkiem.

Nie wiem, co odpowiedział, nie słuchałam już. Chciałam o Tobie zapomnieć i nigdy więcej nie mijać Twojego pomnika.

Tata jednak Cię nie wyciął, a na wiosnę odrodziłaś się.

Jesteś już całkiem inna, taka nijaka, ale cieszę się, że jesteś.

Wierze, że lada chwila wrócisz w całej swojej majestatyczności.

Powiesz, że to tylko drzewo… ale nie dla mnie.

Dla mnie każde drzewo ma jakąś historie, każde jest wyjątkowe.

– Witaj wierzbo, czekam na Ciebie.

Przechodząc, wyciągnęłam rękę, by dotknąć Twój pień.

Zatrzymałam się i przytuliłam Cię do mojego dzikiego serca.