Las

Byłam dziś w lesie. Jak zwykle urzekł mnie swoim spokojem. Był jednak jakiś zmieniony, inny. 

Idąc w głąb widziałam coraz więcej zniszczeń, które były wynikiem złowrogich wichur podczas ostatnich dni. Dziurawe korony, rozdmuchane krzewy. 

Jakby jakiś oszalały dyktator chciał im wmówić, że tu ma być pustynia, a nie las. Że te wiekowe drzewa są tylko wymysłem wchodzącym w konflikt z jego wizją świata. Wizją równie wynaturzoną, jak on sam. 

Niektóre drzewa, wielkie i dumne, leżą teraz na ziemi pokonane. 

Lecz wciąż dumne. 

Grube konary zawisły na wątłych gałęziach innego drzewa. Zdaje się, że starczy już niewiele wiatru, by zwalić i te. Lecz one dzielnie się trzymają. 

Potargane jagodziny mówią, że próbują załagodzić upadki swych przyjaciół. I, choć wyczerpane, nadal tam są. Dla tych, którzy wciąż walczą. 

Każdy kamień, każde źdźbło, każda szyszka, zdaje się mieć swoją misję w tej walce. 

Kolejne porywy rozkapryszonego wiatru nie dają już rady leśnej armii. Sosny nadal stoją w słońcu, brzozy szeleszczą nielicznymi liśćmi. Pająki tkają pajęczyny, jakby chciały odbudować to, co zniszczone. 

Dookoła panuje spokój. 

W powietrzu unosi się zapach siły. 

A wszystko to dzieje się tak blisko mnie. Tuż za moim płotem. Każdej nocy słyszę krzyki łamanych gałęzi i trzaski złości. 

I jak mogłabym udawać, że to nie moja wojna. 

Przecież ten las jest częścią mojego domu. 

I każdego dnia wierzę, że przetrwa.

A wiatry ucichną.