Zagłuszyca

Pracowała na stacji benzynowej, na której tankowałam moją renówkę. Leżałam przy tej dziewczynie, chociaż miesiąc temu była mi jeszcze zupełnie obca. Rysowała mi palcem na ramieniu nierówne kółka i coś opowiadała. Wpuszczałam jednym uchem i wypuszczałam drugim. To było takie bezsensowne paplanie, ale miała bardzo przyjemny głos. 

Weszłam jej w pół zdania. 

“Wiesz, że ukradłam Pako mojej przyjaciółce?” – ściągnęła jasne brwi i spojrzała na mnie jakbym właśnie spadła z księżyca.

“Co ty chrzanisz?”

To było okropne lato. Babcia była jedyną osobą, od jakiej odbierałam telefony. Mówiłam, że wszystko dobrze. Że mam nowego faceta i że się chowam przed pandemią w jego drewnianym domku w Bieszczadach. Że ma zajebiste zasłony, podeślę zdjęcie (potem podsyłałam jakieś ściągnięte z internetu). Że mamy zasięg o kant dupy. No, trzymaj się tam, babciu. Przekaż ojcu, że u mnie wszystko gra, że może się wnuka wreszcie doczeka.

Babcia śmiała się i mówiła, że głupie ze mnie dziecko. Że mam na siebie uważać, maseczkę nosić. I jeść, bo za chuda jestem.

Od lipca mieszkałam z Pako w samochodzie. Spaliśmy z psem na leśnym parkingu. Ja na rozłożonym siedzeniu pasażera, Pako na mojej kurtce, zwinięty w kłębek na miejscu kierowcy. Nie pytaj, skąd miałam pieniądze – wstydzę się przyznać. Zatrzymywałam się na tamtej na stacji benzynowej co drugi dzień. To był jedyny Orlen w okolicy, na którym mogłam wziąć prysznic. Tam mnie wypatrzyła Anka. Pracowała na nocnych zmianach i wiązała włosy w ciasny kucyk. Zanim do mnie zagadała, ciekawska pchła, po szybkiej toalecie wracałam do mojego półdostawczaka.

Ale wróćmy na wersalkę w ankowym mieszkaniu.

“Ukradłam Pako. Nie jest mój. Koleżanka zachorowała na covid, czy wpadła w kwaratnannę – nie pamiętam. Ale odezwała się do mnie i poprosiła, żebym wzięła go do siebie na dwa tygodnie. Bardzo się polubiliśmy, a ja zawsze chciałam mieć psa. I go nie oddałam. Wyjechałam z Poznania i od tamtej pory mieszkam w aucie” – jej wyraz twarzy się nie zmienił. Dalej patrzyła na mnie tak, jakbym zjadła jej rodziców.

“Nie czaję, Kora. Robiła mu jakąś krzywdę? Uratowałaś go przed nią?” – o rany, ta słodka istotka próbowała mnie jeszcze usprawiedliwić. 

“Nie” – odpowiedziałam zgodnie z prawdą- “samolubnie go sobie przywłaszczyłam. Tylko dlatego, że miałam okazję. I jestem pewna, że zwariowałabym, gdybym tego nie zrobiła. Umarłabym z samotności. Postradała zmysły”

Anka wstała z pasiastej wersalki. Pako leżał akurat pod drzwiami do łazienki, podniósł swój włochaty łepek i spojrzał na nią z wyrzutem. Obudziła go.

“Ale dlaczego? Nie rozumiem. Przecież ona była do niego na bank przywiązana. Tyle jest psów w schroniskach, one potrzebują domu. A Pako? Dam sobie uciąć rękę, że zanim go zwinęłaś, miał kiteczkę między uszami” – Próbowałam stłumić chichot. Miał kiteczkę. Ale Ance nie było do śmiechu.

“Jesteś pieprzoną wariatką. Najlepiej stąd wyjdź. Teraz.”

“Nie przeszkadza ci, że mieszkam w jebanym Renault Kangoo od dwóch miesięcy. Ale przeszkadza, że nie kupiłam psa, który ze mną w tym Kangoo mieszka?”

“Nie przeszkadza mi, że masz problemy. Przeszkadza mi, że się zachowujesz chujowo wobec innych ludzi!” 

Następnego dnia byłyśmy już w drodze do Poznania. Pako spał Ance na kolanach. Zaparkowałam pod klatką Eweliny, przez chwilę siedziałyśmy w ciszy. 

“Iść z tobą?” – powiedziała Anka. Uśmiechnęłam się do niej smutno. Wcale nie chciałam tego robić.

“Nie, dzięki. Zostań z Pako”

“Nie zabierzesz go ze sobą?”
“Nie. Serce mi pęknie jak się ucieszy na jej widok. Najpierw ją przeproszę i się wytłumaczę”

Miałam spocone ręce a głos utknął mi w gardle. Ewelina otworzyła mi w szlafroku. Na mój widok jej twarz przybrała niepokojąco harpi wygląd. Wbiła we mnie zimne oczy.

“Gdzie ty byłaś? Gdzie jest Pako?” – wycedziła półszeptem. Wtedy zalałam się łzami. I wierz mi, to były najbardziej szczere łzy w moim życiu.

“Przepraszam, Ewelina. Tak bardzo cię przepraszam. Nie wiedziałam, jak ci to powiedzieć…”

“Nikt nie wiedział, gdzie jesteś! Nikt! Zniknęłaś z fejsa, nie odbierałaś telefonów… Szukaliśmy Pako, rozwieszalismy te jebane ogłoszenia… Gdzie on jest?”

“Wpadł pod ciężarówkę” – wypaliłam. Nie chciałam tego powiedzieć. Chciałam ją przeprosić i oddać jej psa.

“Co?” 

“Wpadł pod ciężarówkę. Tego dnia, kiedy przestałam ci wysyłać zdjęcia. Szliśmy na spacer, wyszedł mi z szelek. Nie wiedziałam jak ci powiedzieć, Ewelina. Przepraszam, tak bardzo Cię przepraszam!” – po chwili wyłyśmy już obydwie. Zapytałam jej jeszcze, jak mogę jej to zrekompensować, ale po prostu kazała mi się wynosić.

Wślizgnęłam się do samochodu. Anka drzemała z twarzą opartą o szybę. Obudziła się, kiedy zatrzasnęłam za sobą drzwi.

“I jak było?” 

“Ciężko” – odparłam – “Ale Pako zostaje ze mną. Z nami.”

“Co? Jak to?” – wyprostowała się. 

“Mają już innego psa. Funię. Ewelina jest na mnie wściekła i nie chce mnie więcej widzieć. Ale Pako zostaje.”

“Wow! Tego się nie spodziewałam”- podniosłam psa z jej kolan i posadziłam na swoich. Przytuliłam miękkie futerko do siebie. Nie lubił tego, ale nie mogłam się powstrzymać.

“Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła” 

“Nie ma za co” – Anka przyciągnęła mnie do siebie i pocałowała w czoło.