Decyzje

Tak sobie siedzę i się zastanawiam: co ja właściwie zrobiłam w 2020 roku? Parę rzeczy by się znalazło. Trochę kłóciłam się z ludźmi – rok jak co roku, żadna nowość, jestem w tym świetna. Dowiedziałam się też o sobie kilku nowych rzeczy – okazuje się, że nie zawsze muszę pełnić rolę lokalnej szeryfki, ogarniaczki, starostki grupy czy innej kierowniczki zamieszania. Miałam kilka trudnych momentów w terapii, ale też kilka bardzo satysfakcjonujących i przełomowych.

W kwietniu, w samym środku lock downu, postanowiłam spróbować jogi. Byłam już o krok od kupienia wypasionej maty i jeszcze kilku zbędnych gadżetów, bo przecież nie ma lepszego momentu na wydawanie pieniędzy na każdą pierdołę, która wpadnie nam w oko, niż niepewne czasy pandemii. Na szczęście przed kliknięciem „kup teraz” zorientowałam się, że podczas ćwiczenia w domu, wszystkie bodźce irytują mnie trzy razy bardziej niż zwykle. Joga poszła… w odstawkę.

W maju zostałam pisarką, a może raczej PONOWNIE zostałam pisarką, dzięki Aleks, jej Klubowi Otwartej Szuflady oraz wspaniałym Dziewczynom, z którymi podsypywałyśmy sobie wzajemnie preparat na porost pisarskich skrzydeł – w postaci wsparcia, odwagi i kupy ciepła!

Po kilku latach zawziętej walki o związek i udowadniania sobie i wszystkim dookoła, że dwie kobiety mogą być i są szczęśliwe, przyjęłam w końcu do wiadomości i odważyłam się powiedzieć na głos, że wcale szczęśliwa nie jestem i że z moją partnerką nie zmierzamy w tym samym kierunku. Odbyłyśmy kilka poważnych rozmów i podjęłam bardzo trudną dla nas obu decyzję o rozstaniu.

W listopadzie pierwszy raz w życiu pojechałam do Gdyni, a zarazem pierwszy raz w życiu nad morze inną porą roku niż lato. To było jak znalezienie się na innej planecie. Spacery po plaży, mało presji, dużo dobrego jedzenia i wina, mnóstwo pisania i inspiracji, obserwowanie ludzi, które uwielbiam, a zupełnie o tym zapomniałam. Któregoś dnia odkryłam nawet, że ta irytująca joga, na plaży, pomimo zgrai gapiących się ludzi, irytuje mnie znacznie mniej niż we własnym pokoju. Żeby nie powiedzieć, że wcale. Może to, że sprawia mi tam przyjemność, zależy jednak od miejsca w głowie, a nie od tego, które nas otacza?

Przyszedł grudzień, a ja postanowiłam nadrobić wszystkie konsultacje lekarskie na raz. Wizyta u ginekolożki wypadła 30 grudnia. Lekarze to nie są moi ulubieni ludzie, przyznaję, ale ona zdecydowanie wyłamuje się z tego schematu. Podczas wizyty poruszyłyśmy temat badań, związków, romansów, Tindera, kubeczków menstruacyjnych, zabezpieczania się przed ciążą i chorobami oraz przewagi wizyt jednoosobowych nad tymi odbywanymi w parach.

I jeszcze jeden temat, który od wczoraj nie daje mi spokoju. Temat, który, o ile go pociągnę, będzie miał duży wpływ na rok nadchodzący. Temat, który mogę rozpocząć już teraz, jednym kliknięciem, zgodnie z moją koronną zasadą „teraz szybko zanim do nas dotrze, że to bez sensu” albo… mogę poczekać, poczytać, zastanowić się na spokojnie. Podobno można to zrobić do 30 roku życia, więc mam jeszcze prawie rok. Podobno jest niewiele kobiet, które się na to decydują. Ostatni rok obfitował w trudne, ale satysfakcjonujące decyzje – ta mogłaby być kolejną? Nie sądzę, żebym sama zdecydowała się kiedyś na dzieci, a przecież mogłabym pomóc komuś innemu. Myszka zawiesiła się nad dwoma przyciskami – pomiędzy „Tak, chcę podarować życie”  a „Chcę dowiedzieć się więcej”. A nagłówek na stronie głosi „Podaruj życie. Podziel się swoimi komórkami jajowymi”.