Mocna herbata

Co tak naprawdę pamiętam?

Pamiętam ciemną, mocną herbatę i dźwięk łyżeczki, która uderzała o ścianki szklanki, gdy mieszałaś swój ulubiony napój, tak niezwykle słodki. Pamiętam Twoją dłoń z jednej strony pomarszczoną i zmęczoną, a z drugiej tak silną; rękę, którą tak szybko i z niezmierną precyzją kręciłaś wszystkie maści w aptece, a później wszelkie kremy do ciasta; rękę, która tak szybko i zgrabnie kroiła makaron do rosołu, kleiła uszka czy pierogi; w końcu rękę, która pisała pamiętnik każdego dnia, dokładnie zapisując najdrobniejsze szczegóły; tę rękę, która zawsze była wyciągnięta w stronę innych i którą mnie tak czule głaskałaś, przytulałaś i obejmowałaś.
Pamiętam Twój sposób chodzenia: tak szybko się poruszałaś, że nikt nie mógł Ciebie dogonić, kiedy wracałaś z bazaru ze swoją zieloną torbą
w białą kratę i przynosiłaś tyle dobrych rzeczy na drugie śniadanie.
Te i inne wspomnienia zostały na zawsze wyryte w mojej pamięci. Niektóre wyblakły, a niektóre zostały przykryte kurzem upływającego czasu. Czas nie zmażę miłości, którą od Ciebie dostałam i takiej normalnej akceptacji. Przyjęłaś mnie taką, jaką byłam z moimi wszystkimi niedoskonałościami. Wiem, że to też dzięki Tobie prę do przodu, pokonuję trudności i widzę szklankę w połowie pełną, a nie pustą. To Ty nauczyłaś mnie kochać ludzi; było ich całe mnóstwo wokół Ciebie, a Ty zawsze miałaś dla nich czas, dobre słowo, pociechę. Byłaś dla mnie chodzącym dobrem.
Jesteś ze mną tu i teraz, spoglądasz na mnie ze zdjęć, które wiszą na ścianie. Nie mogłam sobie przecież wyobrazić kuchni – Twojego królestwa – bez Ciebie. Dużo bym dała, by móc teraz, tak po prostu, usiąść z Tobą i napić się tej mocnej, bardzo słodkiej herbaty.

Kochanej Danusi…