Ku sobie

Widzę ją. Siedzi we wnęce, na parapecie okna, otoczona roślinami i poduszkami. Popija kawę z wielkiego kubka. Śmieje się, gdy spienione mleko łaskocze ją w nos – czasem jest jak taka mała dziewczynka umorusana czekoladą – to urocze, bo się tym zupełnie nie przejmuje. Czarno-biały pies śpi obok, łebek oparł o jej stopę. Głaszcze go czule. Zawsze miała w sobie ten rodzaj energii (jakieś pozytywne fluidy), która zjednywała jej psy i koty. Bije od niej blask – a może to tylko światło za jej plecami? Nie, nie. Widzę go w jej oczach. Pochodzi z jej wnętrza i czyni ją piękną także na zewnątrz. Delikatne zmarszczki w kącikach potwierdzają, że teraz jeszcze więcej się śmieje. To dobrze, cieszy mnie to. W jej śmiechu kryje się zachwyt światem.

Czuję ten spokój, który ją wypełnia. Wylewa się z niej, rozświetla pomieszczenie, otula i mnie ciepłą falą. Unosimy się w jej pogodzeniu się ze sobą. Patrząc na nią wiem, że nie tylko odnalazła siebie – ale też żyje dokładnie tak, jak naprawdę chce. Jest tu i teraz. Przeżywa w pełni każdą minutę, ponieważ uwolniła się zarówno od oczekiwań, jak i wątpliwości co do samej siebie. Nie musi nikomu niczego udowadniać, a już najmniej samej sobie. Uwolniła się od strachu przed brakiem akceptacji, bo wreszcie zaakceptowała, kim jest i jaka jest. Celebruje obecność ludzi w swoim życiu, ale nie jest od niej uzależniona – wie, że niektórzy idą z nią tylko przez fragment drogi i tym bardziej docenia, że są.

Dojrzała do tego, by nie bać się swojego zdania. Naprawdę jej zazdroszczę, że głośno mówi, co myśli, zamiast zapadać się w siebie. Wyciągnęła rękę do świata, a ten wyciągnął ją na powierzchnię.

Wiem, że dużo podróżuje. Widzę, że daje jej to kopa, by iść naprzód. Jednocześnie nadal lubi pielęgnować wspomnienia – zawsze była trochę sentymentalna. Na półce trzyma pełno fotobooków – pamiątek po odwiedzonych miejsca. Jestem pewna, że wraca do nich z radością, uskrzydlona własnymi opowieściami o tamtych przeżyciach, a jej myśli wybiegają już ku kolejnym wyjazdom.

Jak zwykle ma wokół siebie mnóstwo książek, ale dostrzegam też, że znów rysuje – zamiast gotowych zakładek używa swoich szkiców i akwareli. Hej, zresztą – czy tej sukienki, którą ma na sobie, przypadkiem nie uszyła sama? Tak się cieszę! Nareszcie po prostu robi to, co sprawia jej frajdę, zamiast jedynie w kółko mówić, czym chciałaby się zajmować. Jak wspaniale, że pielęgnuje swoje pasje. To dla mnie ważne, że spełnia się twórczo.

Teraz pisze jeszcze więcej, w dodatku publikuje sporo swoich tekstów. Lubi wypuszczać je w świat. Mówi, że skoro nadała kształt słowom, są już poza nią i mogą zacząć własne życie.

Widzę jej siłę – i jestem z niej dumna.

Patrzę na nią teraz, w świetle dnia, gdy tak siedzi na tle okna, a za sobą ma las. Na ekranie laptopa, który postawiła na stoliku kawowym, wyświetla się mój blog, a ona trzyma na kolanach moje zeszyty. Gładzi w zamyśleniu okładki, wącha pożółkły papier. Kartkuje jeden z pamiętników, tuż przy uchu, z lubością wsłuchując się w szelest zapisanych stron. To nasze wspólne małe dziwactwo – ten dźwięk sprawia nam przyjemność.

Widzę, jak czyta moje zapiski, a w jej oczach jest mnóstwo czułości. Nieważne, czy czyta mój dziennik, opowiadanie czy wpis na blogu. Czy sięga po jedną z recenzji książek, czy relacji z podróży. Nieważne, czy pochyla się nad nowym tekstem, napisanym niedawno, czy też sięga po ten najstarszy, popełniony przeze mnie jeszcze w liceum. Zawsze widzę w jej spojrzeniu zrozumienie i radość. „Cieszę się, że to napisałaś”, mówi. Uśmiecha się do mnie, ten uśmiech dosięga mnie przez pokój, przez czas i przestrzeń.

To właśnie dla niej piszę – trochę po to, by ją odczarować, by jej pomóc wyjść ze skorupy. A trochę po to, by pomóc sobie ją odnaleźć. Bo wiem, że tam jest. Zawsze wiedziałam. Czasem udaje mi się jej dosięgnąć – muskam ją słowami moich tekstów. Jest mi wdzięczna za to, że piszę, by lepiej nas zrozumieć.

Wiem, że mnie kocha, że mnie akceptuje taką, jaką jestem, razem z moimi lękami i nadziejami – także wtedy, gdy ja sama tracę z oczu swoją wartość. Ma ode mnie więcej doświadczenia i więcej wyrozumiałości. Kibicuje mi, gdy stawiam kolejne kroki. Powoli zmierzamy ku sobie.

Kiedyś spotkamy się w połowie drogi. Potwierdzi: „Zawsze miałaś mnie w sobie” – i przytuli mnie mocno. Będziemy tak trwać chwilę w objęciach, ja poszukująca, niepewna siebie, rozdarta między wieloma możliwościami samej siebie, oraz ja z głębi mnie, ta, którą zawsze się czułam, ale której nie umiałam wyrazić.

A później pójdę dalej, w zupełnie nowym kierunku, niesiona naszą wspólną siłą i odwagą, lżejsza o te słowa, które nieustannie piszemy dla siebie wzajemnie.

jesień 2020