Dlaczego warto iść na wybory?

Gdy 15 lat temu wprowadzałam się tu, gdzie wciąż mieszkam, zauroczyły mnie piekarnia i warzywniak tuż obok.

W piekarni pracowało sześciu piekarzy, którzy nocą piekli chleb i bułki, sprzedawane na miejscu i rozwożone po okolicy. Zapach świeżego pieczywa, obietnicy dobrego kolejnego dnia, kołysał mnie codziennie do snu. Jakiś czas temu właściciel sprzedał piekarnię większej sieci. Ta zwolniła piekarzy, a zamiast nich wstawiła automaty do wypieku bułek i a’la pizzy. Zapach zniknął, asortyment się poszerzył, bułki nadal są wypiekane na miejscu, ale jeśli idzie o ich jakość… 15 lat temu kajzerka kosztowała 25 groszy i można było ją zjeść i trzeciego dnia bez ubytków w uzębieniu. Dziś jest co najmniej o 1/4 mniejsza, kosztuje złotówkę, a drugiego dnia nadaje się tylko na bułkę tartą.

Warzywniak miał najlepszą kapustę i ogórki kiszone (poza tymi mojej mamy). Małżeństwo, które go prowadziło, zamykało się w sierpniu, by nakisić zapasy na cały rok. Prowadzili ten warzywniak ponad 20 lat. Nie mieli dzieci, ten mały sklepik był ich dzieckiem. I koty, które czekały w domu. „To przy okazji” było standardem, gdy nie miałam drobnych. Oprócz owoców i warzyw mieli ekologiczne jajka i mleko, pyszny twaróg, a potem też domową garmażerkę. Sprawdzała się świetnie, gdy nie miałam pomysłu na obiad. Od roku nie ma warzywniaka. Zamknęli go w ubiegłym roku. Wykończyły ich podwyżki cen prądu, najmu, inflacja, nowe łady, zusy srusy i inne.

To tylko dwa miejsca…

Odebrano mi ich znacznie więcej. 

Służbę zdrowia, dla której nie liczy się zdrowie kobiety, a to, co ma w brzuchu. Która ma tak odległe terminy do specjalistów, jakby jej celem było obniżanie długości życia zamiast jego poprawa.

Państwowe szkoły, które są tak niedofinansowane i archaiczne – zarówno w materiale, sposobach nauczania, jak podejściu do ucznia – że bardziej przypominają taśmy produkcyjne w fabryce niż miejsca przyjazne dzieciom. 

Beztroskie rodzinne spotkania, na których nie trzeba gryźć się w język, pilnować, żeby nie poruszać coraz dłuższej listy tematów, wychodzić przed czasem, żeby się nie pokłócić na zawsze.

Drzewa. Wycinane na potęgę, nawet w rezerwatach. Niedaleko mnie jest Olszynka Grochowska. W zeszłym roku wycięto w niej szeroki pas drzew, a przy okazji zabito lochę z dwoma warchlaczkami, bo przeszkadzała, próbując zostać we własnym domu.

Pewność, że gdy najdzie mnie ochota, będę mogła wsiąść w samochód i pojechać do ukochanych Włoch. Że nikt mnie nie zawróci na granicy, nie będzie sprawdzał dokumentów, bo przecież jestem w UE.

A nawet stacje benzynowe. Chciałam wczoraj zatankować auto, ale zastałam – nie uwierzysz – awarię dystrybutorów. Wszystkich. Miły pan, który mi to mówił, sam się z tego śmiał. Na szczęście jestem uprzywilejowana, mieszkam w Warszawie, stacji benzynowych jest pod dostatkiem, znalazłam taką z dostępnym paliwem. A gdybym nawet nie znalazła, to mogłabym wsiąść w tramwaj, autobus czy metro i dojechać do domu. Ale gdybym mieszkała poza miastem?

Nigdy nie sądziłam, że będę żyć w kraju, za który będę się wstydzić. Który będzie mnie przerażać. W którym niekompetencja, kradzież i kłamstwo przestaną dziwić, jako chleb powszedni. Też to czujesz? Nadszedł czas, aby to zmienić! Twój głos ma moc. Nawet nie wiesz, jak wielką. Dlatego idź na wybory! Cicho już byłyśmy.