Są takie czarnobiałe zdjęcia, które w moim oku nadal cieszą pełnią barwy. To wspomnienia, które trzymam najbliżej przy sercu. Pierwsze dziecięce kroki w falbankowych sukienkach, nieporadne uśmieszki znad wózków dla lalek, połacie podwórka, które kiedyś było jak przeogromny kontynent czy helikopter na monety w sklepie, gdzie robiliśmy sobotnie zakupy – …
Dziesięć lat temu podekscytowana siedziałam w fotelu samolotu bacznie śledząc jego lot na telewizorku. Pierwszy wyjazd poza granice UE, wolontariat i ten bardzo egzotyczny i orientalny kraj. Cieszylismy sie na widok podróżnych w sari, kurtach czy turbanach, bo wiedziałyśmy, że oni lecą do domu – a my na przygodę naszego …
Jako dziecko często czułam się wolna. W weekendy siadałam na tylnym siedzeniu Poloneza Caro i jechałam z rodzicami do bezkresnych lasów Roztocza. Odległość liczyłam piosenkami Kaczmarskiego, odtwarzanymi z niezliczonych kaset, które walały się w schowku samochodowym. Najczęściej leciała oczywiście kaseta „Live”, a ja na widok czarnej kuli ziemskiej przetykanej złotymi …
Stoję w tłumie ośmiu tysięcy osób, pod sceną z widokiem na Artura Gadowskiego w spodniach tak ciasnych, że odznacza mu się penis. Naelektryzowany tłum, rozgrzany przez radomskie zespoły, Thorn i Lustro, Hołdysa i Piotrka Lato piszczy i wrzeszczy w ciepłą noc. Czy ktoś jeszcze pamięta Piotrka Latę? Nie miałam kasy …
Ludzkość to szalony gatunek: modli się do niewidzialnego Boga i wyzyskuje widzialną naturę, nie zdając sobie sprawy, że widzialna natura jest niewidzialnym Bogiem, do którego się modli – Hubert Reeves Daleko, gdzieś na końcu świata – No ale zobacz – nie odpuszczał dredziarz – siedzimy tu od godziny i wpatrujemy …
– Kochanie, zrobiliśmy to! – chwyta mnie za dłoń i mocno ją ściska. Na zmęczonej twarzy pojawia się uśmiech. Mi niewiele potrzeba do płaczu, więc też się uśmiecham i szybko odwracam twarz w drugą stronę. Jedziemy krętymi drogami nad samym wybrzeżem. Spokojne, lazurowe morze wita się z masywnymi, kamienistymi górami. …
‚Całe życie z debilami’ może o tym pomyślał Dupol, lecąc głową w dół z jedenastego piętra ku wiecznie zasyfionej płycie chodnikowej, gdzie lądowały kiepy, wyrzucane z okien wieżowca nr 17 przy Obrońców. Może to, że i on jest takim właśnie kiepem. Niedopałkiem zaciągniętym na żółto. Smolistym i zwiędłym bez filtra. …
Podobno Inuici wierzą w kamienie czasu. Nie, nie przeniosą cię do przeszłości, nie zmienią biegu wydarzeń. Ale kiedy naprawdę tego chcesz i gdy bardzo tego potrzebujesz, ożywią jej okruchy. Z płynącej wciąż w jednym kierunku rzeki czasu, rozpryskują się krople. W niektórych z nich zatrzymane są chwile, które zupełnie mogą …
